Ένα άρθρο για την θέσπιση στόχων αμέσως μετά την Πρωτοχρονιά;
Πόσο κλισέ!
Ας είμαστε αντικειμενικοί. Δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να θέτεις στόχους. Ως ένα σημείο θα το έλεγες και παραγωγικό. Είτε στην αρχή του νέου έτους, είτε στην αρχή του μήνα ή ακόμη και στην αρχή μια όμορφης μέρας, το να θέσεις κάποιον στόχο, ίσως αποτελέσει πηγή έμπνευσης για θετικές αλλαγές. Το πρόβλημα είναι το γιατί ως κοινωνία, δίνουμε τόση βάση – και τελικά πιεζόμαστε – στην δημιουργία των “πρωτοχρονιάτικων αποφάσεων”. Η φράση “new year, new me” έχει καταντήσει μία μάστιγα της εποχής, που σε πιέζει να θέτεις υπερβολικά φιλόδοξους και κακώς σχεδιασμένους στόχους, όπου τελικά δυσκολεύεσαι να υλοποιήσεις.
Στην πραγματικότητα, οι “πρωτοχρονιάτικες αποφάσεις”, φαίνεται να παίρνουν σιγά σιγά την μορφή μια συμβολικής χειρονομίας, μια δήλωση ελπίδας χωρίς ουσία, αισιοδοξίας χωρίς στρατηγική. Οι στόχοι αυτοί έχουν καταντήσει πια να συνοδεύονται από την πεποίθηση ότι, κάποια στιγμή, αναπόφευκτα θα τους εγκαταλείψεις.
Αν, μετά από όλα αυτά, εσύ εξακολουθείς να σκέφτεστε να θέσεις τους στόχους του 2023, αυτό το άρθρο είναι για εσένα! Εδώ θα βρεις την νούμερο 1 παγίδα που πέφτεις όταν θέτεις νέους στόχους – αποφάσεις:
Η παγίδα των “υψηλών προσδοκιών”.
Όταν θέτεις στόχους για το επόμενο έτος, τείνεις να συνδέεις υψηλές προσδοκίες με την επίτευξή τους. Υπόσχεσαι στον εαυτό σου μεγάλα πράγματα, ότι “αυτή είναι η χρονιά μου” ! Έπειτα τηρείς τη δέσμευσή σου για μια εβδομάδα, ίσως και δύο – και τότε κάτι συμβαίνει. Χάνεις το κίνητρο. Χάνεις τη δομή. Ξεφεύγεις…. και τελικά νιώθεις ιδιαίτερα άσχημα όταν καταλήγεις να μην τηρείς τις δεσμεύσεις σου, επειδή ακριβώς τους έχεις δώσει τόση σημασία.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Η μεγάλη σημασία που έχεις προσδώσει στον στόχο σου, σε κάνει να νιώθεις μεγαλύτερη πίεση για να τον τηρήσεις. Με τον τρόπο αυτό, είναι πιο πιθανό να καταλήξεις να τα παρατήσεις μακροπρόθεσμα.
Πού μπορεί να με οδηγήσει αυτή η πίεση;
Η πίεση δεν είναι ένα αποτελεσματικό εργαλείο για τη μακροπρόθεσμη απόδοση.
Πρώτον, Η σύνδεση της πίεσης (άρα του πόνου) με τον στόχο μας δεν είναι βιώσιμη. Ο εγκέφαλός σου, για να αμυνθεί, αναζητά πιο ευχάριστες εναλλακτικές λύσεις. Άρα πιθανόν να υποκύψεις σε περισπασμούς και να αναβάλλεις την επίτευξη των στόχων.
Δεύτερον, καταλήγεις να εστιάζεις τις σκέψεις σου περισσότερο στην πίεση και το άγχος αφήνοντας λιγότερο διανοητικό εύρος ζώνης για να επικεντρωθείς σε αποδοτικές ενέργειες και πράξεις.
Ποιο είναι το χειρότερο σενάριο;
Το χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είναι η νοητική σύνδεση του ¨πόνου¨ με την ¨στοχοθεσία”, κάτι που ενισχύει την πεποίθηση “περιφρόνησης της στοχοθεσίας”. Και ως αποτέλεσμα της παραίτησης, χάνεις την εμπιστοσύνη στην αποφασιστικότητά σου και στην ικανότητά σου να δεσμευτείς στους στόχους σου, γεγονός που ενισχύει τα κλίσε τύπου ότι “οι στόχοι δεν είναι για εμένα” και ότι “δεν θα πετύχω ποτέ τους στόχους μου”.
Τι μπορώ να κάνω για να το αποφύγω;
Για να μην βρεθείς “πληγμένος” από τον υψηλό πήχη των στόχων σου και την πίεση, προσπάθησε :
- να μετριάσεις τις προσδοκίες σου
- να μετριάσεις την αρνητική συναισθηματική σύνδεσης που νιώθεις με την “αποτυχία” να τηρήσεις τους στόχους σου
Φυσικά να ελπίζεις για τους στόχους σου.
Φυσικά και να καταβάλεις δουλειά και κόπο για τους πετύχεις.
Χωρίς όμως να χρειάζεται να πετύχεις σώνει και ντε τον στόχο για να επικυρώσεις την προσπάθεια ή τον κόπο σου.
Να θυμάσαι πως τίποτα δεν απαξιώνει έναν στόχο περισσότερο, από το να νιώθεις υποχρεωμένος να τον θέτεις.
